Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη
Θυμάμαι με πολλή συγκίνηση το πoίημα για τη μάνα του Γάλλου ποιητή jean Richepin, που μάθαμε στο Σχολείο. Το παραθέτομε:
Ένα παιδί, μοναχοπαίδι, αγόρι,
αγάπησε μιας μάγισσας την κόρη
– δεν αγαπώ, του λέει, εγώ παιδιά
– μα αν θέλεις να σου δώσω το φιλί μου,
της μάνας σου να φέρεις την καρδιά,
να ρίξω να τη φάει το σκυλί μου…
Τρέχει ο γιος τη μάνα του σκοτώνει
και την καρδιά τραβάει και ξεριζώνει.
Και τρέχει να την πάει…
Μα σκοντάφτει και πέφτει ο νιος κατάχαμα με δαύτη.
Κυλάει ο νιος και η καρδιά κυλάει
Και την ακούν να κλαίει και να μιλάει…
Μιλάει η καρδιά της μάνας στο παιδί και λέει:
«εχτύπησες αγόρι μου»; Και κλαίει….”
Το ποίημα αυτό συγκίνησε και συγκινεί όλων των ανθρώπων τις καρδιές, γιατί όλοι οι άνθρωποι γεννήθηκαν, ανατράφηκαν και μεγάλωσαν με μια μάνα, άσχετα αν στη σύγχρονη καταλυτική και αλλοπρόσαλλη εποχή μας η μάνα τείνει να αντικατασταθεί με τον «γονέα β΄», αλλά γι’ αυτό το θέμα γράψαμε σε προηγούμενο σημείωμά μας.
Σήμερα θα γράψομε για την αιώνια αγάπη της μάνας που συνοδεύει το παιδί της και στον άλλο κόσμο. Είναι μια πραγματική ιστορία που τη διηγείται ο μάρτυρας και ομολογητής στην κυριαρχία του Σταλινικού καθεστώτος στη Σοβιετική Ένωση π. Δημήτριος Ντούτκο.
«Ένα βράδυ περασμένα μεσάνυκτα, μια μεγάλη γυναίκα κατέφυγε στην Εκκλησία ψάχνοντας τον ιερέα. Χτύπησε την πόρτα του σπιτιού του που ήταν δίπλα στην Εκκλησία. Ανοίγει την πόρτα ο ιερέας και βλέπει μια γερόντισσα.
–Παππούλη, του είπε, πάρε τη θεία Κοινωνία και έλα. Ένας άνθρωπος απόψε πεθαίνει, να τον κοινωνήσεις.
Ὁ ιερέας, άνθρωπος του χρέους και του καθήκοντος, βγήκε ακολουθώντας μέσα στους σκοτεινούς δρόμους τη γερόντισσα. Φτάνουν σ’ ένα προάστιο της Μόσχας. Άνοιξε η γερόντισσα την πόρτα του σπιτιού και στη συνέχεια την πόρτα ενός δωματίου. Ο ιερέας βρέθηκε μπροστά σ’ έναν άρρωστο, ετοιμοθάνατο.
–Τί κάνεις εδώ, παπά; Τί θέλεις εδώ πέρα; Εγώ είμαι άθεος.
–Με κάλεσε και με οδήγησε μια γερόντισσα, είπε ο ιερέας. Διαφορετικά δεν είχα λόγο να ξεσηκωθώ μέσα στη νύχτα και να έρθω εδώ πέρα.
–Ποια είναι αυτή η γερόντισσα;
Κοίταξε ο ιερέας γύρω το δωμάτιο και είδε μια φωτογραφία στον τοίχο και αναγνώρισε αυτή που τον οδήγησε εκεί.
–Τρελάθηκες, του απάντησε ο άρρωστος. Αυτή είναι η μάνα μου. Έχει πεθάνει εδώ και αρκετά χρόνια.
Επέμενε ο ιερέας και ο άρρωστος συγκλονίστηκε. Η μάνα μου σκέφτηκε, είναι ο μοναδικός άνθρωπος που με αγαπούσε πραγματικά. Ήρθε από τον άλλο κόσμο στην πιο καίρια και καθοριστική στιγμή της ζωής μου να με βοηθήσει. Συγκλονίστηκε από την αγάπη της μάνας. Η αγάπη νίκησε την αθεΐα. Εξομολογήθηκε, τα είπε όλα στον ιερέα και κοινώνησε».
Η πραγματική αυτή ιστορία του ιερέως Δημητρίου μας διδάσκει πολλά. Η αγάπη της μάνας δεν περιορίζεται ούτε από τον τόπο ούτε από τον χρόνο. Όσο και αν θέλει ο σημερινός οδοστρωτήρας του προοδευτισμού και της αθεΐας που με νέο πρόσωπο επελαύνει για να ισοπεδώσει και ξεριζώσει τα πάντα, που στηρίζονται σε αξίες αιώνιες, ματαιοπονεί.
Καμιά ένθετη μητέρα, από αυτές που επινοεί η σύγχρονη τεχνολογική φρενίτιδα, δεν πρόκειται να αντικαταστήσει τη νόμιμη μητέρα που προκύπτει «ἀπό τήν ἔννομο συζυγία καί τήν ἐξ αὐτῆς παιδοποίαν». Ο σημερινός αλλοτριωμένος άνθρωπος μπερδεύει πράγματα και καταστάσεις τόσο πολύ, ώστε δεν μπορεί να εννοήσει τον διαφορετικό ρόλο, προορισμό και την ιδιαιτερότητα του άνδρα από της γυναίκας. Ένας χωριανός μου, αγράμματος, φιλοσοφώντας μου είπε κάποτε: «Είδες ποτέ πετεινό να αναθρέφει πουλιά;» Αν ήταν σήμερα ζωντανός θα του έλεγα: –«Πάρε τηλέφωνο τους σημερινούς γραμματισμένους και άνοιξέ τους τα μάτια»
Η μάνα θυσιάζεται για το παιδί της, για τα παιδιά της, όπως και ο Χριστός και Θεός μας θυσιάστηκε για μας πάνω στο Σταυρό. Τους γονείς μας, δεν τους διαλέγουμε εμείς, τους διαλέγει ο Θεός. Εμείς διαλέγουμε τους φίλους και τους συνεργάτες μας. Τους γονείς και τα αδέλφια τα διαλέγει ο Θεός και τα παιδιά μας δεν είναι δικά μας είναι του Θεού, που μας αξίωσε αυτής της συνδημιουργίας. Ο πατέρας, ο αληθινός πατέρας, έχει κι αυτός την τρυφερότητα και την αγάπη του, αλλά η αγάπη της μάνας μοιάζει με την αγάπη του Θεού, γιατί είναι θυσιαστική. Η μητέρα είναι η βασίλισσα του σπιτιού και της οικογενείας.
Είναι τροφός και παιδαγωγός, μαζί, γιατί μαζί με το γάλα της δίνει στα βλαστάρια της και το γάλα της Πίστεως. Και τούτο διότι το σπίτι και η οικογένεια είναι η Πρώτη Μικρή κατ’ οίκον Εκκλησία και το πρώτο Σχολείο, που τρέφει και διδάσκει η ιερουργία της μητρότητας. Αντιλαμβανόμαστε, λοιπόν, γιατί είμαστε τόσο δεμένοι με τη Μάνα μας. Και στη γη και στον Ουρανό. Όσο ζει είναι ο ίσκιος και το θεμέλιο του σπιτιού μας. Όταν αναχωρεί από τον κόσμο αυτό γίνεται ο άγγελός, που μας συνοδεύει και προστατεύει σε όλη μας τη ζωή με τις προσευχές της. Από κει ψηλά, από την χώρα της αιωνιότητας και τη Βασιλεία των Ουρανών μας παρακολουθεί, μας αγαπά και παρακαλεί το Θεό για τη σωτηρία μας.
