Στο λιμάνι του Πειραιά τη Τρίτη το βράδυ (5/9) πνίγηκε η συλλογική μας συνείδηση…
Στο πρόσωπο του Αντώνη έβλεπες χιλιάδες χαμόγελα να σβήνουν …
Πολίτες ΑΜΕΑ, Άνθρωποι της βιοπάλης, ορφανοί από γονείς και βύσμα, να πασχίζουν να ανέβουν στο πλοίο της Ζωής…
Στο σπρώξιμο του πορτιέρη ένιωθες τον πελώριο φράκτη του συστήματος …
Είναι αυτή η τεράστια πόρτα που σβήνει χιλιάδες όνειρα, είναι αυτή η πόρτα που ακυρώνει τα ασφαλή ταξίδια…
Μια διαχρονική αδικία προς τους κατατρεγμένους αυτής της κοινωνίας…
Τραγική ειρωνεία …
ο Αντώνης καταγόταν από τον Άγιο Νικόλαο ..την πόλη που φέρει το όνομα του Αγίου που προστατεύει τους Ναυτικούς …
και τα παιδιά …
Τραγικότερο το γεγονός ότι στην διπλανή πόλη της Σητείας, της πόλης του Ποιητή Κορνάρου και του Σοφού Μύσωνα, κάποιοι μετρήθηκαν με τις περιστάσεις και βρεθήκαν λειψοί…
Η χθεσινοβραδινή (6/9) Βαρκαρόλα έπρεπε να ακυρωθεί για χιλιάδες λόγους …
Δεν ήταν μόνο η προσβολή στα ήθη και έθιμα του συλλογικού μας πένθους αλλά και μια ακατανόητα προσβλητική ενέργεια στο πρόσωπο του Α’ Αντιπροέδρου της Βουλής των Ελλήνων και μακροβιότερου Υπουργού Ναυτιλίας Κου Ιωάννη Πλακιωτάκη, ο οποίος από την πρώτη στιγμή ένιωσε την ανάγκη να τοποθετηθεί για το συμβάν …
Καλώς ή κακώς ανεξάρτητα από τις πολιτικές ή κομματικές μας πεποιθήσεις …κάποιοι πρέπει επιτέλους να σταματήσουν να κοιτούν τον κόσμο μόνο μέσα από την γυάλα τους…
Με τους πραγματικούς ακούραστους φίλους μου μοιράζομαι το παρακάτω βιντεάκι…
Παρακολουθήστε το μέχρι τέλους και δώστε βάση στα νοήματα των λόγων των σπουδαίων και ταπεινών καλλιτεχνών – φιλοσόφων που αποδίδουν άριστα το νόημα της Τέχνης…
Μιχάλης Περάκης
