Θέλω να γράψω δυο λόγια για σένα. Βιογραφία; Επιτάφιος; Ένα ακόμα άγνωστο επεισόδιο της πολυκύμαντης πορείας σου; Τίποτα απ’ τα παραπάνω, άλλωστε όλα ή σχεδόν όλα έχουν ειπωθεί. Δυο λόγια μόνο για ό,τι ουσιαστικά μας αφήνεις.
Νομίζω πως δεν μπορούσε να το ορίσουμε ακριβώς, παρ’ όλο που πρόκειται απλώς για μία επιθυμία να σε τραγουδήσουμε, μόνοι μας ή με παρέα. Κάτι σαν κι αυτό που θα αισθανθούν τα δισέγγονά σου οι νέοι συνθέτες και ερμηνευτές, αν θελήσουν να ασχοληθούν με το έργο σου· κάτι σαν κι αυτό που θα αισθανθούν τα δισέγγονά σου οι νέοι ακροατές, όσοι θα «κατεβάσουν» ένα τραγούδι σου ή θα το ακούσουν σε κάποια συναυλία, χωρίς να ξέρουν ή να θέλουν, ίσως, να μάθουν ονόματα δημιουργών και άλλα παραλειπόμενα.
Ίσως γιατί θα γυρεύουν μόνο το τραγούδι. Ένα τραγούδι αυτόφωτο, χωρίς ηλικία. Όπως ακριβώς κάποια δικά σου. Ίσως αυτό να τους είναι αρκετό – κι ας μην ξέρουν πως εξήντα χρόνια πριν, στο μακρινό και απροσδιόριστο πια 1960, το ’γραψε κάποιος Μίκης. Μίκης Θεοδωράκης.
Νίκος Τζώρτζης
