Λίγες εβδομάδες μετά από το άρθρο μου με τίτλο «Μια φορά και ένα καιρό, ήταν μια πόλη …», νιώθω την ανάγκη να συμπληρώσω κάποιες πινελιές σκέψης, μετά από διάφορα σχόλια που προξένησε. Σχόλια, προϊόντα κυρίως καφενειακών συζητήσεων, κάτι το οποίο με ενοχλεί αφάνταστα, αφού πίστευα ότι θα ήταν μια καλή ευκαιρία να ανοίξει ένας διάλογος και να κατατεθούν απόψεις.
Φαίνεται ότι σαν άνθρωποι ή μάλλον καλύτερα σαν κοινωνία δεν είστε έτοιμοι ακόμα να δεχθούμε το γεγονός του ότι κάποιος μπορεί να αφιερώσει χρόνο, με σκοπό να γράψει κάποιες σκέψεις για την πόλη του, έχοντας σαν βασικό σκοπό του να ανοίξει μια συζήτηση και γενικά να βοηθήσει με προτάσεις, ιδέες και γενικά να παροτρύνει να ακολουθήσουν και άλλοι. Σε καμία περίπτωση δεν είχα σκοπό να προσβάλλω ή να μειώσω κάποιον, δεδομένου ότι δεν έχω αυτήν την τακτική εδώ και 54 χρόνια.
Δυστυχώς το άρθρο αυτό, έδωσε τροφή σε πολλούς και το κυριότερο έδωσε το δικαίωμα στον καθένα να το διαβάσει όπως αυτός ήθελε. Δυστυχώς, δεν διαβάστηκαν οι σκέψεις μου με τον τρόπο που εγώ ήθελα και δυστυχώς για ακόμα μια φορά ανακυκλώσαμε αυτό που μας χαρακτηρίζει εδώ και χρόνια. Την ανωριμότητα μας στον διάλογο και δη στον δημόσιο διάλογο. Γιατί κατά γενική ομολογία καφενειακές συζητήσεις κάνουμε, καφενειακά «θαψίματα»λατρεύουμε, δημόσιο λόγο τον αποφεύγουμε, απλά γιατί αυτός εκθέτει και κάποιες φορές ανεπανόρθωτα.
Μετά λοιπόν από την δημοσίευση του άρθρου μου έδωσα δικαιώματα για πολλαπλές αναγνώσεις.
- Αρχικά έδωσα δικαίωμα σε μια συνάδελφο μου να με αποστείλει στο Πειθαρχικό του Τ.Ε.Ε. καθώς και να καταθέσει αγωγή εναντίον μου ζητώντας οικονομική αποζημίωση. Μια συνάδελφο την οποία, αν συναντήσω στο δρόμο δεν την γνωρίζω, αφού δεν την έχω δει ποτέ στην ζωή μου και ειλικρινά δεν έχω καταλάβει ακόμα γιατί ενοχλήθηκε η ίδια, χωρίς εγώ ποτέ ως σήμερα να έχω αναφέρει κάποιο όνομα – τακτική την οποία θα διατηρήσω ακόμα και σήμερα. Όμως το συγκεκριμένο θέμα για μένα κλείνει εδώ και δεν πρόκειται να αναφερθώ ξανά γιατί απλά εγώ θα συνεχίσω να λέω την άποψη μου με τρόπο καθαρό και αξιοπρεπή. Άσχετα με τον τρόπο αντίδρασης ορισμένων.
- Έδωσα το δικαίωμα σε πολλούς να λένε ότι αναφέρω αερολογίες και φαντασιώσεις προκειμένου να προλειάνω το έδαφος για μελλοντική μου κάθοδο στις εκλογές.
Ας το πάρουμε όμως ένα προς ένα. Κατέθεσα κάποιες σκέψεις. Είναι κακό ; Είναι γεγονός ότι οι σκέψεις αυτές δεν προϊόν κάποιας μελέτης. Είναι σκέψεις, είναι όραμα, είναι επιθυμία, είναι πολλά. Σίγουρα όμως δεν είναι αερολογίες και φαντασίωση. Άλλωστε ανήκω σε αυτούς που επαναλαμβάνουν διαρκώς, ότι οι Μηχανικοί έχουμε ένα τελείως διαφορετικό τρόπο σκέψης από όλους τους υπόλοιπους, πολύ δε περισσότερο όταν έχεις διανύσει μια διαδρομή στην καριέρα σου και διαθέτεις κάποιες εμπειρίες.
Ας δούμε όμως και το δεύτερο κομμάτι και πιο ουσιώδες.
Άραγε υπάρχουν πολλοί που να πιστεύουν ότι θα έβγαινα τόσα χρόνια πριν από τις εκλογές και να εκθέσω τον εαυτό μου;
Άραγε υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι δεν μπορώ να αντιληφθώ το πότε μπορώ να γίνω βορά στις ορέξεις κάποιων που ζουν από την παραμονή τους στην πολιτική σκηνή του τόπου μας ;
Προφανώς και τα γνωρίζω όλα αυτά και δεν θα διακινδύνευα ποτέ να εκτεθώ τόσο άκομψα, εφόσον προτεραιότητα μου είχα την κάθοδο στις εκλογές.
Από την άλλη, γνωρίζουν όλοι αυτοί που με ευκολία σχολιάζουν – σε καφενειακές συζητήσεις πάντα – πόσα χρόνια αρθρογραφώ και αναφέρομαι σε προβλήματα της πόλης μου;
Όμως ταυτόχρονα αναρωτιέμαι, αν έχουν αναρωτηθεί ποτέ, τι όφελος θα έχει ένας ελεύθερος επαγγελματίας σε μια παραγωγική στιγμή της καριέρας του να ασχοληθεί με τα κοινά. Σας διαβεβαιώνω κανένα απολύτως. Ένας καλός επαγγελματίας, έχει να χάσει και όχι να κερδίσει από τα κοινά, απλά γιατί το όνομα του το έχει φτιάξει από την καθημερινή του εργασία, σε κάτι που γνωρίζει να εξασκεί και κινδυνεύει να το χάσει από την ενασχόληση του με τα κοινά, απλά γιατί ο καθένας από εσάς έχει την δική του άποψη για τον Δήμο και προφανώς και τα δικά του συμφέροντα πίσω από την φερόμενη άποψη του.
Συνεπώς ο φαύλος κύκλος της ενασχόλησης με τα κοινά ξεκινάει και τελειώνει απογοητευτικά για όποιον «λογικό» αποφασίσει να ασχοληθεί με τα κοινά.
Όμως στο άρθρο μου, είχα και κάποιες παραγράφους οι οποίες μάλλον διέλαθαν της προσοχής ορισμένων. Έγραφα λοιπόν,
«πρέπει να καινοτομήσουμε, πρέπει να μην φοβόμαστε να λέμε την άποψη μας, πρέπει να δημιουργήσουμε ένα think tank στον Άγιο Νικόλαο, από το οποίο πρέπει να αντλούμε ιδέες και να τις υλοποιούμε. Πρέπει να καταλάβουμε ότι εμείς σαν μονάδες έχουμε περιορισμένο πεδίο ιδεών και δράσεων, όμως όλοι μαζί, τείνουμε να δημιουργήσουμε μια δεξαμενή ιδεών και σκέψης που θα παράξει απίστευτα πράγματα», ενώ κλείνοντας έγραψα.
«Όμως, δεν αρκούν τα ευχολόγια πλέον. Πρέπει να αλλάξουμε το Δήμο μας και να γίνουμε ανταγωνιστικοί. Να μην επαναλάβουμε τα λάθη του παρελθόντος, με το γύρισμα της πλάτης στις ξενοδοχειακές μονάδες. Να μάθουμε από τα λάθη μας και να κοιτάξουμε μπροστά. Δεν έχουμε άλλη λύση, τα πράγματα οδηγούν σε μονόδρομο. Αν όλα αυτά δεν τα καταλάβουμε, θα βρεθούμε μπροστά σε πολύ άσχημες εκπλήξεις και μάλιστα πολύ σύντομα. Έχουμε την δυνατότητα να ανορθώσουμε την οικονομία της περιοχής, όμως χρειάζεται βοήθεια από Ιδιωτικό και από Δημόσιο Τομέα, χρειάζεται η συμμετοχή όλων μας. Να μην φοβόμαστε να μιλήσουμε με κανένα. Να μην φοβόμαστε να ζητήσουμε βοήθεια από κανένα. Να γίνουμε εξωστρεφείς και μάλιστα, να μην διστάσουμε να καινοτομήσουμε σε ιδέες και συνεργασίες. Να καινοτομήσουμε μελετητικά, κατασκευαστικά και εικαστικά. Να αναμορφώσουμε το δημόσιο χώρο της πόλης, δίδοντας χώρο και σε σοβαρές εικαστικές παρεμβάσεις, από ανθρώπους που επανηλλειμένα έχουν δείξει την αξία τους και την αγάπη τους στον τόπο μας».
Όλα τα παραπάνω δεν ήταν προεκλογική εισαγωγή. Ήταν ο τρόπος σκέψης μου, ο τρόπος με τον οποίο διατίθεμαι να βοηθήσω όποτε και αν μου ζητηθεί. Όποτε και αν ασχολήθηκα με τα κοινά ουδέποτε έθεσα προϋποθέσεις και ουδέποτε με συγκίνησαν θέσεις. Το γνωρίζουν πολύ καλά όλοι τους. Όποτε και αν μου ζητήθηκε βοήθεια, δεν έλαβα ποτέ καμία αμοιβή. Όποτε και αν μου ζητήθηκε βοήθεια, την έδωσα απλόχερα χωρίς προϋποθέσεις και περίεργες συμφωνίες.
Άραγε, τα γνωρίζουν αυτά όλοι αυτοί που κάθονται και λένε το μακρύ τους και το κοντό τους από δω και από κει ;
Δήλωσα και δηλώνω παρών, όμως σε καμία περίπτωση δεν δήλωσα υποψηφιότητα για τον Δήμο. Δήλωσα παρών ως ένας απλός πολίτης που προσπαθώ να βοηθήσω στην ανάπτυξη ορθής σκέψης και αλλαγής νοοτροπίας στην πόλη. Συνεπώς, ας μην υπάρχει ανησυχία. Καμία ανησυχία. Ούτε και λάθος διάβασμα της επιστολής μου.
Οι εκλογές αργούν και στις εκλογές αυτές θα δείξουν όλοι το πόσο όλοι θέλουν να πάει ο τόπος μπροστά. Γιατί στο να πάει ο τόπος μπροστά, δεν αρκεί να θέλουν κάποιοι να βοηθήσουν , πρέπει αυτοί οι κάποιοι να είναι και από τους καλύτερους στο είδος τους. Για να καταφέρουν αυτοί να εκλεγούν, θα πρέπει να αποφασίσουμε τι θέλουμε και πως πορευόμαστε. Αν ο τόπος αυτός αποφασίσει να πορευθεί στην λογική του διαίρει και βασίλευε, τότε ο τόπος αυτός δεν έχει σωτηρία. Αν όμως αποφασίσει να πορευθεί στην λογική του ότι η ισχύς βρίσκεται εν τη ενώσει και όχι αναγκαστικά στα μαγειρέματα του δεύτερου γύρου, τότε όλα καλά.
Είναι νωρίς να μιλάμε για εκλογές, όμως δεν είναι νωρίς να μιλάμε για τον τόπο μας και ευτυχώς ο τόπος μας διοικείται μέσα από δημοκρατικές διαδικασίες που καταλήγουν στην κάλπη. Όμως αυτή η κάλπη φίλοι μου, δεν είναι τόσο αθώα όσο φαίνεται. Είναι μια συγκέντρωση συμφερόντων, υποχρεώσεων, πιέσεων, κομματικών αναγκών, προσωπικών φιλοδοξιών, χωρίς πουθενά να υπάρχει ο παράγοντας τόπος.
Ίσως είναι κάτι που πρέπει να αλλάξει και ίσως να έχουν ωριμάσει οι συνθήκες μετά από 10 χρόνια έντονης κρίσης και μετά από μια πανδημία. Σε διαφορετική περίπτωση δεν υπάρχει λόγος ενασχόλησης με τα κοινά από κανένα μας. Είναι πολύ σημαντικό να μην συζητάμε ποιος θα κατέβει και ποιος όχι, αλλά τελικά ποιοι είναι διατεθειμένοι να προσφέρουν και να βρεθούν όλοι μαζί. Ποιοι είναι διατεθειμένοι την επομένη το πρωί, όντας όλοι νικητές, να σηκώσουν μανίκια και να δουλέψουν για τον τόπο τους, ανεξάρτητα από το ποιος θα ηγηθεί της προσπάθειας. Καθαρές κουβέντες.
Και για να είμαι όσο πιο ξεκάθαρος γίνεται, μόνο σε μια τέτοια εξέλιξη θα δηλώσω παρών και αρωγός της προσπάθειας, διαφορετικά ας συνεχίσουμε την πορεία μας και όπου μας βγάλει.
Δυστυχώς, όλοι ξέρουμε που μαθηματικά αυτό οδηγεί, για ακόμα μια φορά.
ΓΟΥΝΑΛΑΚΗΣ ΓΙΩΡΓΟΣ
Πηγή gounalakisgeorge.blogspot.com
