Ένα ακόμη έργο ανέβασε φέτος για 7η συνεχή χρονιά η Θεατρική Ομάδα των Πανεπιστημιακών Σχολών του Αγρινίου συνεχίζοντας τη συνεργασία της με το ΔΗΠΕΘ Αγρινίου και αποσπώντας τα ζωηρά χειροκροτήματα και τα συγχαρητήρια όσων παρακολούθησαν τις παραστάσεις από 17 έως 20 Μαΐου στην Αίθουσα του Δημοτικού Θεάτρου της πόλης .
Το έργο- που και αυτή τη φορά είχε «άρωμα Κρήτης» μια και μετείχαν φοιτητές και φοιτήτριες και από το νησί – και επιλέχθηκε από την θεατρική ομάδα για την φετινή περίοδο ήταν η πάντα επίκαιρη πολιτική κωμωδία του Μάριου Ποντίκα «Εσωτερικαί Ειδήσεις» την οποία οι ερασιτέχνες αλλά με επαγγελματικότητα φοιτητές και φοιτήτριες κατόρθωσαν να αποδώσουν με έναν πολύ έξυπνο και διασκεδαστικό τρόπο αλλά και να προβληματίσουν καθηλώνοντας τους θεατές που είχαν την τύχη να παρακολουθήσουν τις παραστάσεις δίνοντας απαντήσεις σε μια σειρά ερωτημάτων για τον Έλληνα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι στην αίθουσα του Δημοτικού θεάτρου Αγρινίου και στον εξώστη κατά τις δυό τελευταίες παραστάσεις δημιουργήθηκε το αδιαχώρητο ενώ τα χειροκροτήματα σε κάθε ενότητα του έργου ήταν θερμά και παρατεταμένα με αποκορύφωμα το κλείσιμο της παράστασης που οι θεατές όρθιοι χειροκροτούσαν όλους τους συντελεστές της για το εκπληκτικό αποτέλεσμα .
Άψογη από κάθε άποψη η σκηνοθεσία και η διασκευή κειμένου : από την φοιτήτρια Μαρία Κόκου που διέπρεψε και εδώ μια και την είχαμε συνηθίσει σε ρόλο ηθοποιού τα περασμένα χρόνια
Εκπληκτικά τα σκηνικά της παράστασης από τους Βασίλη Ραμμόπουλο και , Νίκο Βελτσίστα ενώ οι φωτισμοί και ο ήχος: με την επιμέλεια του Δημήτρη Παπαδάκη «έδεναν» εντυπωσιακά την όλη παράσταση.
Οι φοιτήτριες και φοιτητές της θεατρικής Ομάδας των σχολών του Πανεπιστημίου Αγρινίου που πήραν μέρος στην παράσταση με αλφαβητική σειρά:
Αραβάνη Βάσια
Βάσσος Βασίλης
Δασκαλάκης Σπύρος
Καραμπίκας Δημήτρης
Κουρεμένου Βάσια
Κουτσογιάννης Αναστάσιος
Μουτάφη Μαρία
Μυσιρλάκης Νίκος
Νταλιάνη Έφη
Ντελμπεντέρης Θεόδωρος
Ντζάνη Έφη
Παπαδάκη Άννα
Πολυμεροπούλου Μαρία
Σύρου Κωνσταντίνα
Όλες και όλοι τους έδωσαν τον καλύτερο εαυτό τους πετυχαίνοντας να ενσαρκώσουν με επαγγελματισμό τους ρόλους τους με αποτέλεσμα οι «ΕΣΩΤΕΡΙΚΑΙ ΕΙΔΗΣΕΙΣ» να καθηλώσουν τους θεατές που επί μιάμιση και πλέον ώρα παρουσιαζόταν αποτυπώνοντας την διαρκή Ελληνική πραγματικότητα με ξεχωριστό χιούμορ και περίσσια ευρηματικότητα κάνοντας κοινωνούς του έργου τους θεατές .
Σύμφωνα με τον συγγραφέα «Η πρόθεση πήρε κάποια στιγμή σχήμα και μορφή: ξεκινώντας από τα κωμικοτραγικά βιώματα ενός απάνθρωπα αποσπασματικού αγώνα για επιβίωση, φτάνω να διαπιστώσω ότι αυτό που ονομάζουμε ζωή, δεν είναι άλλο από την απομίμησή της. Μέρα με τη μέρα απομακρυνόμαστε από την ελπίδα να δούμε το αληθινό μας πρόσωπο, μέρα με τη μέρα συνηθίζουμε να κρυβόμαστε πίσω από κάποιο άλλο που δεν είναι το δικό μας. Παίζουμε ρόλους που, ίσως, δε μας ταιριάζουν. Αποχτάμε συνήθειες που δεν είχαμε την ψυχραιμία να κριτικάρουμε και σκέψεις που δεν είχαμε το χρόνο να φωτίσουμε. Τρέχουμε πίσω από στόχους που άλλοι μας όρισαν και θεωρούμε αναμφισβήτητα (ποιος ξέρει από πόσες και ποιες ανασφάλειες) εκείνα για τα οποία θα ’πρεπε ίσως να αμφιβάλουμε»
Πάνω σ αυτά οι νεαροί ερασιτέχνες ηθοποιοί απέδωσαν με τον μοναδικό τρόπο τους και εκπληκτική σάτιρα τους δημόσιους υπαλλήλους , τον Έλληνα που θέλει το αρνάκι του και απολαμβάνει την πετσούλα του, τις τηλεοπτικές συζητήσεις το δελτίο καιρού , την ντιβα του Πολυτεχνείου την βουβή καθαρίστρια που έρχεται να βάλει τάξη και τον Βελή που το παίζει μέγας και τρανός σαγηνευτής στις γυναίκες .
Δεν περιορίσθηκαν όμως σ αυτό αφού στη συνέχεια ο δάσκαλος των παιδικών χρόνων παρέδωσε μαθήματα ιστορίας με βαθειά εθνική υπερηφάνεια ενώ όποιος δεν παρακολουθούσε τον συνειρμό του τον έβαζε τιμωρία να γράψει 600 φορές τη φράση . «Είμαι υπερήφανος διότι είμαι Ελλήν» και την …πλήρωσε ο Πανταζής ενώ ο παπάς με την ευλογία και το μπαλόνι του που ξεφούσκωνε σφυρίζοντας τις όποιες ανοησίες περί εθνικισμού .
Τα ανέκδοτα, η νεοελληνική τρέλα , η ταβέρνα ως λύση στο αδιέξοδο, το μωρό με τα κλάματα και οι νουθεσίας των γονιών και φίλων για το πώς οραματίζονται το μέλλον καθώς και η σκηνή με τις γυναίκες δημοσίους υπαλλήλους και την εξυπηρέτηση των πολιτών οδήγησαν στο τέλος της παράστασης με το σύνθημα του συγγραφέα που αποτύπωνε την Ελληνική πραγματικότητα «σιώπα και μη μιλάς» και για να το παραφράσομε απλά .. σιγά τι μας νοιάζει εμάς .
