Σπύρου Δανέλλη “Εδώδιμα-Ευρωπαϊκά”

Σε μία κατάμεστη αίθουσα, σε κλίμα συγκίνησης αλλά και προβληματισμού για τις παθογένειες του πολιτικού συστήματος και τις περιπέτειες του χώρου της  κεντροαριστεράς ειδικότερα, πραγματοποιήθηκε χθες στα γραφεία του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου στην Αθήνα η παρουσίαση του βιβλίου του ευρωβουλευτή του ΠΑΣΟΚ Σπύρου Δανέλλη “Εδώδιμα-Ευρωπαϊκά”.

Για το βιβλίο του Σπύρου Δανέλλη, που αποτελεί μία συλλογή δημοσίων παρεμβάσεών του από εικοσαετίας, μίλησαν ο βουλευτής του ΠΑΣΟΚ Φίλιππος Σαχινίδης, ο βουλευτής της ΔΗΜΑΡ Σπύρος Λυκούδης και ο ευρωβουλευτής του κόμματος των Πρασίνων Νίκος Χρυσόγελος, ενώ τη συζήτηση συντόνισε ο δημοσιογράφος Νίκος Μεγγρέλης.

Ο Φίλιππος Σαχινίδης αναφέρθηκε στην επικαιρότητα των κειμένων του βιβλίου που επιτρέπουν “να κατανοήσουμε τις παθογένειες στη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, το θεσμικό έλλειμμα που χαρακτηρίζει τη χώρα αλλά και τις στρεβλώσεις στον τρόπο λειτουργίας της οικονομίας, παράγοντες που ευθύνονται για την κρίση που αντιμετωπίζουμε. «Ο Σπύρος, «σφύριζε κόντρα στον άνεμο» σε δύσκολες στιγμές, τότε που πολλοί είτε σιωπούσαν, αφήνοντας τους λίγους από εμάς που αγωνίζονταν από τον Οκτώβριο του 2009 να επωμιστούν το βάρος της αντιμετώπισης της κρίσης, είτε άλλαζαν στρατόπεδο γιατί είναι πιο εύκολο να καταγγέλλεις και δυσκολότερο να υπερασπίζεσαι την αναγκαιότητα των δύσκολων επιλογών».

Ειδικότερα, με αφορμή τις σκέψεις του συγγραφέα για τον χώρο της κεντροαριστεράς ανέφερε : “Για αυτόν, η ανασύνταξη της κεντροαριστεράς μέσα από τη συνεργασία των πολιτικών δυνάμεων του χώρου είναι απόλυτη ανάγκη, για να εκφραστεί πολιτικά ένα σημαντικό τμήμα της κοινωνίας. Βλέποντας τις δυστοκίες, λέει ο Δανέλλης, πως το ΠΑΣΟΚ χωρίς οποιαδήποτε κριτική αποτίμηση του παρελθόντος δεν πείθει, και η ΔΗΜΑΡ στην προσπάθειά της, να είναι μόνη της ο τρίτος πόλος, δεν εμπνέει. Σήμερα, υπάρχουν πολλές διεργασίες στο χώρο της Κεντροαριστεράς που όμως δεν οδήγησαν στο μεγάλο ζητούμενο, δηλαδή, στη συνεργασία ΠΑΣΟΚ και ΔΗΜΑΡ. Δεν προκάναμε σύντροφε Λυκούδη, όπως θα έλεγε και ο αείμνηστος Χ. Φλωράκης. Έχει όμως ο καιρός γυρίσματα. Ίσως, ότι δεν επιτεύχθηκε πριν τις Ευρωεκλογές, να το πετύχουμε μετά”.

Ο Σπύρος Λυκούδης, με αφορμή τους προβληματισμούς που εκφράζονται στο βιβλίο σχετικά με την κρίση του πολιτικού συστήματος και τις αντιφάσεις, τις φοβίες και τον ρόλο της Αριστεράς, έθεσε μία σειρά από καίρια ερωτήματα όπως : “Τι στο καλό λοιπόν συμβαίνει στην ελληνική πολιτική και κυριαρχεί το επιμέρους, το αποσπασματικό, ενίοτε ο τσαρλατανισμός και το παράλογο και οπωσδήποτε το αναποτελεσματικό; Γιατί δεν λύνουμε προβλήματα; Γιατί αποστρέφονται τα ελληνικά πολιτικά κόμματα τις συνεργασίες όπως ο διάβολος το λιβάνι, αφού είναι σαφές και από τη διεθνή εμπειρία και από την κρίση ότι αυτές εξασφαλίζουν πολιτικές επιτυχίες, επιτυχίες πολιτικής στοχοθεσίας; Μπορεί, θέλει η εντός του Κοινοβουλίου Αριστερά να αλλάξει νοοτροπία και ρότα; Μπορεί η αριστερά να κυβερνήσει ή είναι «κόντρα ρόλος» γι΄ αυτήν; Γιατί δεν λάμπει όσο θα έπρεπε η κληρονομιά, τη δικαιωμένη κληρονομιά του Κύρκου και του Παπαγιαννάκη;”. Απαντήσεις σε πολλά από αυτά έδωσε διαβάζοντας αποσπάσματα από τα “Εδώδιμα-Ευρωπαϊκά”, όπως την ανάγκη διακομματικής συνεννόησης για την οποία έγραφε ο Σπύρος Δανέλλης τον Αύγουστο του 1999, με αφορμή την τότε πρόταση του Συνασπισμού για τη σύσταση διακομματικής επιτροπής, η οποία με ενιαία κριτήρια και διαφάνεια θα μελετούσε όλες τις εκκρεμότητες του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Διάβασε, επίσης, ένα χαρακτηριστικό απόσπασμα από μια ομιλία του συγγραφέα το 2010 όπου εκφράζει την άποψη ότι με την απόσταση που, ευαγγελικά, κράτησε από τη διαχείριση του κράτους (η Αριστερά) και την επακόλουθη αυτοπαγίδευση της στρατηγικής της σκέψης, λειτούργησε, άθελά της, σαν δύναμη συντήρησης του συστήματος. Συνέπεια της σύγχυσης και της ενοχικότητας που προκάλεσε αυτή η ακίνητη αριστερά, ήταν νa υψωθεί η μετοχή του καταγγελτικού λόγου ως μοναδική πολιτική συμπεριφορά στο χρηματιστήριο των πολιτικών αξιών, δεξιών και αριστερών. Κι όταν η καταγγελία δεν αρκούσε, περάσαμε στο σύνθημα της μη τήρησης των νόμων, που προβλήθηκε ως πρόταση υπεράσπισης του δικαίου και προστασίας των αδυνάτων.

Ο Νίκος Χρυσόγελος, μίλησε για την μακρά πορεία που τον συνδέει με τον συγγραφέα, πέραν της κοινής θητείας στην ευρωβουλή, από την εποχή που ο Σπύρος Δανέλλης ήταν αναμεμειγμένος με τα κοινά ως ενεργός πολίτης της Κρήτης και μετέπειτα ως  δήμαρχος Χερσονήσου και ο ίδιος ως μέλος του δικτύου Μεσόγειος SOS, κατά την οποία έδιναν κοινές μάχες για κρίσιμα περιβαλλοντικά ζητήματα όπως η διαχείριση της παράκτιας ζώνης και η κατασκευή του φράγματος του Αποσελέμη στην Κρήτη. Τόνισε, μάλιστα, ότι ειδικά σήμερα που η πολιτική ως έννοια αλλά και ως διαδικασία έχει απαξιωθεί πλήρως, είναι αναγκαίο να υπάρχουν αντίστοιχες πορείες με αυτήν του συγγραφέα.

Μίλησε, επίσης, για την κρίση του πολιτικού μοντέλου στην Ελλάδα και για το πως δεν αξιοποιείται καθόλου το παράδειγμα του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου τόσο ως διαδικασία λήψης αποφάσεων με ουσιαστκό διάλογο και σύνθεση απόψεων, όσο και ως πολύτιμη πηγή προτάσεων και θέσεων. Ανέφερε χαρακτηριστικά το παράδειγμα της πρόσφατης έκθεσης του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου για την τρόικα που αποτέλεσε προϊόν συστηματικής δουλειάς και που ουδείς από το εγχώριο πολιτικό σύστημα δεν αξιοποίησε παρά μόνο ως αφορμή για επικοινωνιακά τεχνάσματα και τακτικισμούς. Εστίασε, επίσης, στην άποψη του Σπύρου Δανέλλη για το τι είναι ριζοσπαστικό σήμερα, μιλώντας για όραμα και ρεαλισμό και εννοώντας τον στρατηγικό σχεδιασμό και την διαμόρφωση θέσεων και προτάσεων που να τον υπηρετούν. “Το ζήτημα είναι που θέλει να πάει αυτή η χώρα σε 10, σε 20 χρόνια, όπως αντίστοιχα δουλεύουμε στην Ευρώπη, και με ποιούς τρόπους θα το πετύχουμε”, τόνισε. Σημείωσε, τέλος, ότι ο συγγραφέας μιλούσε διαχρονικά αναλαμβάνοντας το πολιτικό κόστος, χωρίς να ακολουθεί το ρεύμα της εποχής γιατί έτσι ήθελε η κοινωνία, φέρνοντας ως παράδειγμα τις θέσεις του για τους Ολυμπιακούς Αγώνες, τις ταυτότητες, τον ρατσισμό και την ξενοφοβία στην ελληνική κοινωνία.

Κλείνοντας την εκδήλωση, ο Σπύρος Δανέλλης, αναφερόμενος στην αλλαγή του εκλογικού συστήματος, τόνισε ότι η κυβερνητική απόφαση της τελευταίας στιγμής για «σταυροδοσία» των υποψηφίων αποτελεί προϊόν τακτικισμού και όχι επιθυμίας ουσιαστικού εκδημοκρατισμού του συστήματος, το οποίο πρέπει πράγματι να αφήσει πίσω το αρχηγικό μοντέλο. Χρειάζονται όμως δημοκρατικές εσωκομματικές διαδικασίες που να οδηγούν σε προκριματική και περιφερειακή ανάδειξη υποψηφίων, όπως συμβαίνει στα άλλα κράτη-μέλη της ΕΕ. Έτσι μόνο μπορεί να αποφευχθεί η εκλογή “τηλεπερσόνων” και ευνοούμενων των media.

“Αντί να συζητάμε για την κατάργηση και στις εθνικές εκλογές του σταυρού προτίμησης, βασικής πηγής του πελατειακού συστήματος και αιτίας κυκλοφορίας του μαύρου πολιτικού χρήματος, τον υιοθετούμε και στις ευρωεκλογές αναπαράγοντας τις ίδιες στρεβλώσεις και αποκλείοντας τη δυνατότητα εκπροσώπησης της χώρας από τα πρόσωπα εκείνα που θα έχουν τα κατάλληλα ποιοτικά χαρακτηριστικά σε μία συγκυρία με ιδαίτερες απαιτήσεις”.

Σημείωσε, χαρακτηριστικά, ότι το διακύβευμα είναι πολύ σημαντικό  για το επόμενο Ευρωκοινοβούλιο που θα αναλάβει τη δύσκολη αποστολή να συναποφασίσει για ριζικές αλλαγές στο θεσμικό και πολιτικό τοπίο της ΕΕ, γεγονός που καθιστά απόλυτα αναγκαία την εκπροσώπηση της χώρας από βουλευτές με γνώσεις, ικανότητες και επάρκεια και δήλωσε το παρών για την προεκλογική μάχη, όχι όμως ως υποψήφιος.

Μίλησε, επίσης, για την αναγκαιότητα αυτογνωσίας, μέσα από απαντήσεις σε δύσκολα ερωτήματα που πονούν και αποφεύγουμε συστηματικά να αντιμετωπίσουμε όπως: «Τί εμπόδισε το μεταρρυθμιστικό έργο της κυβέρνησης Παπανδρέου; Πώς μπορεί κάποιος σοβαρά να υπερασπίζεται το δεύτερο μνημόνιο καταγγέλοντας το πρώτο, πώς δεν αντιδράσαμε στην επιστολή Τρισέ που ερμηνεύει απολύτως τον μονόδρομο των επιλογών της κυβέρνησης Παπανδρέου και πώς έπεσε η κυβέρνηση αυτή, αφού, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά, ετούτο δεν συνέβη ούτε λόγω της αντιπολίτευσης, ούτε λόγω των αγανακτισμένων των πλατειών; Πώς μπορούμε να δεχθούμε, επίσης, το γεγονός ότι ο Γ. Παπαθανασίου, αρχιτέκτονας των greek statistics, το μόνο που ουδείς ακόμα και σήμερα δεν μας συγχωρεί στην Ευρώπη, επιβραβεύεται με τον διορισμό του ως Προέδρου των ΕΛΠΕ;».

“Κατά τη γνώμη μας ο δημόσιος διάλογος ο οποίος διεξάγεται με όρους εμφυλιοπολεμικής ρητορικής κινείται γύρω από ψευδεπίγραφα θέματα, ενώ θα έπρεπε να συζητάμε για το μείζον που δεν είναι άλλο από το βιώσιμο παραγωγικό μοντέλο που θα δημιουργεί εθνικό πλούτο και θέσεις εργασίας, απομακρύνοντάς μας από την ανάγκη διαιώνισης των δανεικών”, τόνισε.

Όσο για τον χώρο της κεντροαριστεράς, σημείωσε ότι «είναι κρίμα που η ΔΗΜΑΡ το είδε φοβικά και είχε τη γνωστή αμυντική στάση και είναι κρίμα, επίσης, που η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ το είδε ως ευκαιρία να κρυφτεί πίσω από αυτό. Έτσι, τακτικισμοί και τυχοδιωκτισμοί οδήγησαν την Ελιά σε “ακαρπία”. Αποκορύφωμα του τακτικισμού, είπε χαρακτηριστικά, ήταν η αλλαγη στο εκλογικό σύστημα».

Τόνισε, τέλος, την ανάγκη συγκρότησης ενός κατά Κύρκο “μετώπου λογικής” και της απενοχοποίησης της έννοιας του συμβιβασμού στο πολιτικό μας λεξιλόγιο, ως προαπαιτούμενα για την εθνική μας συνεννόηση.

Θα ειμαι παρών, δήλωσε, την επόμενη μέρα στις αναζητήσεις της ευρωπαϊκής σοσιαλδημοκρατίας,  όπου κανείς δεν θα μπορεί πλέον να επικαλείται το “αν η ζωή δεν επιβεβαιώσει τις απόψεις μας, τόσο το χειρότερο για την ίδια τη ζωή”.