Παραμονές του φετινού Πάσχα με κράτησε πίσω ο ράφτης που είχα καιρό να ‘δω και του άφησα ένα ρούχο για επισκευή… «Κάτσε να ‘δεις ένα γνωστό σου» μου είπε! Και ήταν βέβαιος…
Μερικά λεπτά αργότερα μπήκε ένας ηλικιωμένος ευσταλής άντρας, που δεν μου θύμιζε τίποτα σ’ αυτό τον ουδέτερο χώρο! Όταν έμαθε τ’ όνομά μου με αγκάλιασε σφικτά και με κράταγε γεμάτος συγκίνηση, μεταδίδοντάς μου μια πρωτοφανή αίσθηση!…
Για πάνω από πενήντα χρόνια με άφησε εδώ έφηβο με τα κοντά παντελόνια κι’ έφυγε για να βρει τότε τη τύχη του! Ποιος, ένας ντόπιος θρύλος, ο Γιάννης ο Παπαδομιχελάκης, το αρσενικό πρότυπο της εφηβικής μας ηλικίας, ο δικός μας Superman, ο υπεράνθρωπος, ο καλόκαρδος γίγαντας, η κορμάρα, ο δικός μας Σπάρτακος ή Ελ Σιντ ή Batman, ένας αδιαμφισβήτητος πρωταθλητής πριν την χαμένη Άνοιξη του Τσίρκα το 1963 και τη Δικτατορία του 1967…
“From Here To Eternity” (Απ’ εδώ μέχρι την αιωνιότητα ή «Από τώρα μέχρι το τέλος του Χρόνου!…» σε ελεύθερη λογοτεχνική μετάφραση…) κτύπησε στο μυαλό μου η περίφημη ασπρόμαυρη χολιγουντιανή παραγωγή του 1953 με το περίφημο παθητικό φιλί στην ασημένια αμμουδιά, που άφησε εποχή και είναι από τα κορυφαία της 7ης Τέχνης:…
Αυτός (Burt Lancaster) με το σωματότυπο του Γιάννη και την ήρεμη γκρίζα αρρενωπότητα στο βλέμμα… Εκείνη (Deborah Kerr) με ουσιαστική συμμετοχή, σχεδόν απαγορευτική, στο παθητικό αυτό φιλί που λογοκρίθηκε εκείνη την εποχή! Επιλοχίας αυτός σε Αμερικανική Βάση στη Χαβάη εμπλέκεται ερωτικά με την γυναίκα του Ταγματάρχη Διοικητή του… Και το unhappy end του ορθά ανολοκλήρωτου έρωτα, αυτή να αγναντεύει το ασημένιο νησί από τον εξώστη του πλοίου που απομακρύνεται!
Ο Γιάννης υπήρξε το πρότυπο των αρσενικών της εποχής και το ερωτικό απωθημένο στο υποσυνείδητο πολλών σύγχρονων του γυναικών, όπως πρόσφατα μου εξομολογήθηκε και μια παλιά μου συμμαθήτρια. Δυνατός και καλός, πρωταθλητής σε πολλά αγωνίσματα του υδάτινου στίβου, ανέδειξε τον τοπικό ναυτικό μας όμιλο σε πρωταθλητή Κρήτης. Εκεί στο τότε Κολυμβητήριο της Λίμνης προπονήθηκε και αναδείχθηκε τότε μια χρυσή εφηβική γενιά συμπολιτών μας, γιατί πίσω απ’ αυτή την Άνοιξη (κι’ έτσι συμβαίνει πάντα) υπήρξε ένας ακραίος σε έργο οραματιστής, ο αείμνηστος συμπατριώτης μας Γεώργιος Μπίας… Τώρα πια σκόρπισαν όλοι αυτοί της χρυσής εποχής, που παραμένει στη συνείδηση όλων μας μια μοναδική Άνοιξη του «νους υγιής εν σώματι υγιεί»! Ποιους να πρωτοθυμηθώ αθλητές ή πρωταθλητές: Βογιατζής, Ζαμπετάκης, Σταυρακάκης, Πατεράκης, Κανναβάκης, Κακουλάκης, Κατσαβδάκης, Ζερβός, Μανουσέλη, Δανιηλίδου, Νιωτάκη, Φιορέτζη, Μενεγάκη, Βενέτου, Πατεράκη και πλήθος άλλους (να με συγχωρήσουν) που δεν μπόρεσα άμεσα ν’ ανακαλέσω στη μνήμη!
Ο Γιάννης είχε προπέλα στο ελεύθερο, κατάπινε τη θάλασσα στη πεταλούδα και δεν τον προλάβαιναν στην υδατοσφαίριση (water polo)… Ήταν ο υπεράνθρωπος. Στον Προσκοπισμό υπηρέτησε με σεβασμό και μέθεξη και μας εκπαίδευσε σαν βαθμοφόρος. Στο πηδάλιο της κωπηλατικής λέμβου, δωρεάς στο Σώμα από τον Σκαραμαγκά, μας έδινε χρόνο και παλμό επιχειρώντας και παραβολές στα πολεμικά πλοία, που ναυλοχούσαν στο Λιμάνι επ’ ευκαιρία διάφορων γιορτών και ιδία του πολιούχου Αγίου Νικολάου με τη μεσολάβηση του τότε υφυπουργού Αμύνης του αείμνηστου Στυλιανού Κουνδούρου… Κάποτε κατέβαινε από το πηδάλιο να μας δείξει τον σωστό παλμό στο βαρύ-μακρύ κουπί της λέμβου που μας ρόζιασε τις παλάμες κι’ έκανε τους μπρούτζινους σκαρμούς να τρίζουν και οι παλαιότεροι έλεγαν ότι ζορίζοντας είχε σπάσει το κουπί!
Μικρός σαν ήμουν τον έστελνε η μάννα μου να με μαζέψει από τα βαθειά, όπου ερχόταν με λίγες απλωτές και με χαμόγελο με προέτρεπε να γυρίσουμε πίσω… Κρητικός από πάππο και Καλύμνιος από μάμμη, στη Ρόδο όπου διατηρούσαν μικρό ξενοδοχείο στη παλιά πόλη δεν τον έθελξαν οι καλλονές του Βορρά ούτε τον έπεισε μια θεϊκή επώνυμη Γερμανίδα να τον ακολουθήσει ανοίγοντάς του την Τύχη! Αυτός παρέμεινε αθεράπευτα Γραικός και «ωραίος ως Έλλην»! Υπηρέτησε την Αστυνομία και μάθαινα τα νέα του από συμπατριώτες μας που εξυπηρετούσε στα Τελωνεία των Αεροδρομίων…
Θυμάμαι τις εντυπωσιακές βουτιές του από τον βράχο της Λίμνης και με την ευκαιρία της Ναυτικής Εβδομάδας, που λάμπρυνε τότε ανά διετία την αρχή του τοπικού μας καλοκαιριού… Ήταν εκεί κι’ ένας άλλος παλικαράς, ο Μανόλης Δατσέρης που έπεφτε κι’ αυτός χωρίς πρόβλημα. Κολύμπαγε ο τελευταίος μετ’ επιστροφής μέχρι το Νησί των Αγίων Πάντων από το πίσω μέρος του Λιμανιού με πλήρη άνεση και χωρίς πρόβλημα! Αντέχει ακόμα αυτός ο παλικαράς τη ρακή, το πολύ φαΐ, τον καπνό και την υπεράξια συμβία του! Ο έτερος παλικαράς με την ωραία σωματική διάπλαση, ο Μανόλης Δροσοφορίδης που ζωγράφιζε κιόλας, μας άφησε νωρίς προδομένος από την δυνατή καρδιά του, τι κρίμα!… Πολύ καλό παιδί… Μας έμεινε ο Μανόλης Λιουδάκης, το λεβεντόπαιδο, πρωτανιψιός των αδελφών Σκυβάλου, του κάποτε Δημάρχου, που πεζοπορεί και διάγει υγιεινή ζωή…
Έτσι χρειαζόταν να αναφερθούμε στους τελευταίους του είδους κλασικούς αρσενικούς, γατί η εξέλιξη που δεν την αρνιόμαστε αλλά και βαθειά νοσταλγούμε το παρελθόν μας οδηγεί καταλυτικά σε καινούργια πρότυπα, στα χλωμά παιδιά με τα κοτσίδια και τα σκισμένα τζην που χαϊδεύουν με τις ώρες τα smartphones τους σε καφετέριες, πολιορκημένες από τις δίκυκλες ή τρίκυκλες μηχανάρες τους με τις εκκωφαντικές εξατμίσεις!… Ο Θεός ας μας δίνει υπομονή…
ΣΤΑΥΡΟΣ ΙΩΣ. ΤΖΑΡΔΗΣ
