Του Πρωτ. Ευαγγέλου Παχυγιαννάκη
Αξίωμα παλαιό αλλά και σύγχρονο είναι η αναγκαιότητα του αγώνα. Ο αγώνας και η προσπάθεια για τη ζωή που, όπως είναι γνωστό, έχει πολλές υλικές και πνευματικές απαιτήσεις. Ιδιαίτερα σήμερα που οι απαιτήσεις αυτές έχουν αυξηθεί, ο αγώνας είναι εντονότερος.
Από τη στιγμή, όμως, που η τεχνολογική πρόοδος έχει θέσει αποκλειστικό στόχο την ευκολία και αδιαφορεί για τις άλλες αξίες και τις συνέπειες που προκύπτουν, φτάνει στο σημείο να αδρανοποιεί ή ακόμη και να αντιμάχεται αυτόν τον ίδιο τον αγώνα για τη ζωής. Έτσι ο αντίκτυπος προχωρεί με ποικίλες αλυσιδωτές συνέπειες στον ηθικό και πνευματικό χώρο.
Το σημαντικότερο είναι η αδρανοποίηση των εργατικών χεριών και η αντικατάστασή τους με τα ψυχρά μηχανήματα, σε όλες σχεδόν τις εργασίες. Με την ρομποτική στα νοσοκομεία, με αυτόματες ηλεκτρονικές μηχανές και τώρα τελευταία με την…τεχνική νοημοσύνη. Όπως δηλαδή βάζουν τα μηχανήματα να εργάζονται για μας, έτσι θα βάλλουν και τα μηχανήματα να σκέφτονται για μας. Οι συνέπειες είναι συγκλονιστικές. Ο άνθρωπος γίνεται δούλος των μηχανών με νεκρωμένες τις δυνάμεις του σώματος και τις ευαισθησίες της ψυχής, τέλος, χωρίς σκέψη και συναισθήματα.
Σήμερα ένα από τα οξύτερα προβλήματα που αντιμετωπίζει ο σύγχρονος άνθρωπος σ’ ολόκληρο τον κόσμο είναι το πλήρωμα του κενού χρόνου. Η εργασία είναι αυτή που γεμίζει ευεργετικά τον χρόνο. Ο μη εργαζόμενος άνθρωπος έχει τις δημιουργικές του ικανότητες αναξιοποίητες με αποτέλεσμα να αισθάνεται μειονεκτικά απέναντι στους άλλους που παράγουν έργο. Η οικονομική δυσπραγία τον ωθεί στη μιζέρια και την εξαθλίωση. Ύστερα του δημιουργεί άγχος, που μαζί με την ανασφάλεια για το μέλλον τον αναγκάζουν να συμβιβαστεί με εργασίες άσχετες προς τις γνώσεις και τα ενδιαφέροντά του και κατώτερες των δυνατοτήτων του. Η στέρηση του δικαιώματος της εργασίας, επίσης, κλονίζει την εμπιστοσύνη του προς την πολιτεία και του ενισχύει την αδιαφορία για τα κοινωνικά και πολιτικά πράγματα.
Εξαιτίας της ανεργίας δημιουργείται ένα μεγάλο κενό στην ψυχή του ανθρώπου μέσα στο οποίο αναπαράγονται απογοητεύσεις και αντιπαλότητες, αισθήματα αποκλεισμού, που με τη σειρά τους δημιουργούν αντικοινωνικές εκδηλώσεις: φοβία, μίσος, βία, εγκληματικότητα, ρατσισμό. Πολλές φορές, ιδίως τα τελευταία χρόνια που έχει αυξηθεί κατά πολύ η ανεργία, πολλοί απογοητεύονται και το κενό που δημιουργείται μέσα τους που προκαλείται από τη διάψευση των ονείρων τους και τη συνεχή απόρριψη, οδηγεί πολλά άτομα σε αναζήτηση τρόπων φυγής από τη σκληρή πραγματικότητα: στα ναρκωτικά, στον αλκοολισμό, στις αυτοκτονίες.
Η αδικία από τη μια, η αστοργία των κρατούντων από την άλλη, κάνουν τον άνθρωπο να σκέπτεται με αγωνία το γέμισμα του χρόνου του και όχι το σκότωμά του, συνηθίζεται να λέγεται, γιατί το δεύτερο δρα αναποτελεσματικά στην αντιμετώπιση του προβλήματος. Ο χρόνος δεν είναι τόσο μεγαλόψυχος και ανεξίκακος, μάλλον είναι μικρόψυχος και εκδικητικός.
Τότε, πώς μπορούμε να γεμίσομε ευεργετικά τον χρόνο, αφού οι συνθήκες κάθε είδους και προέλευσης μας στερούν την αξιοποίησή του με τίμιες εργασιακές ενασχολήσεις; Όταν η σταθερότητα γκρεμίζεται, τότε τι;
Όταν ένας ξαφνικός θάνατος ή μια αναπάντεχη συμφορά χτυπήσει την πόρτα μας; Τότε τι; Τότε πρέπει να βοηθήσεις πρώτιστα τον εαυτό σου, όσο μπορείς. Με ακμαία την ελπίδα και να θυμάσαι, αυτό που κάνει ο σοφός λαός τραγούδι:
«Όσοι καιροί κι αν σε χτυπούν, μη χάνεις την ελπίδα,
γιατί ο ήλιος έρχεται μετά την καταιγίδα».
Το περιβάλλον, επίσης, οφείλει να είναι υποστηρικτικό και καλοπροαίρετο. Ένα άτομο που έχει μείνει χωρίς δουλειά, θέλει κάποιον δίπλα του, όχι κάποιον από πάνω του που τον κάνει να νιώθει χειρότερα. Πρώτη υποστηρικτική δύναμη είναι η οικογένεια. Οικογένεια ενωμένη ποτέ ηττημένη, λέει ο λαός. Οι δυσκολίες μπορεί να μας απομακρύνουν, μπορεί όμως και να μας συσπειρώσουν. Ο πανικός είναι ο χειρότερος σύμβουλος.
Αλλά ο κυριότερος σύντροφος που γεμίζει το κενό της ψυχής μας είναι ο Θεός, η παρουσία Του. Είναι η Παναγία και οι Άγιοί Του. Όταν προσφεύγομε σ’ αυτούς, ακόμη και το στομάχι μας να είναι άδειο και το πορτοφόλι μας κενό, τότε η καρδιά μας και η ζωή μας μπορεί να είναι γεμάτα, αν πιστέψουμε ότι ο Χριστός στο βουνό με δύο ψάρια και πέντε ψωμιά χόρτασε πέντε χιλιάδες άντρες.
Όσοι αμφισβητούνε αυτά ας ερωτήσουν διπλανούς τους ανθρώπους που μεγάλωσαν μέσα στη φτώχεια να τους πούνε ποιος τους έθρεψε, ποιος τους μεγάλωσε, ποιος τους έντυσε, ποιος τους σπούδασε και θα πάρουν την απάντηση: η ελπίδα και η πίστη στον Κύριός μας τον Χριστό και στην Κερά μας την Παναγιά. Και οι φίλοι μας Άγιοι!
Αυτοί είναι που μας γέμιζαν και την ψυχή και το στομάχι και το πνεύμα‧ μας έντυναν και μας καλίκωναν.
«Απού ’χει τα θάρρη του στο Θιό, αδείπνητος δεν θέτει»,
μας μάθαιναν οι ευλογημένες μανάδες μας!
