Μια παροιμία του λαού μας λέει «όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος όλος». Έτσι ένιωσα και εγώ, όταν λόγω του θανάτου του ξεχωριστού φίλου και συνεργάτη Δημήτρη Βουρβαχάκη, κλήθηκα να αναλάβω υπεύθυνος για τα προγράμματα εκπαίδευσης στο τραύμα PHTLS και TFR για την Ελλάδα και την Κύπρο. Ο απαιτούμενος χρόνος ενασχόλησης με αυτά δε συμβάδιζε με επαρκή κάλυψη των υποχρεώσεων μου στο Νοσοκομείο Σητείας που υπηρετούσα. Δεδομένου ότι συμπλήρωσα 30 έτη εργασίας, ο μόνος λογικός δρόμος που απέμενε, ήταν η συνταξιοδότηση μου, γεγονός που πάντα αποτελούσε για μένα απόμακρο σημείο, μη επισκέψιμο ούτε με τη σκέψη!!!!!
Ομολογώ ότι δεν είχα φανταστεί τα συναισθήματα που θα συνόδευαν αυτήν την αποχώρηση. Οι μέρες που πέρασαν, μου έδωσαν μια γεύση τού να μην εργάζομαι κοντά στους ανθρώπους εκείνους που αποτελούσαν την καθημερινότητα μου, καθώς και της ξεχωριστής αξίας που τελικά είχαν για μένα. Το γεγονός ότι μέχρι την πλήρη συνταξιοδότηση μου θα είμαι υποχρεωμένος να προσφέρω ιατρικές υπηρεσίες σε εξωτερική βάση, δεν απαλύνει την ένταση των συναισθημάτων αυτών. Από μια σχετική απόσταση τώρα, μπορώ να δω πράγματα που η καθημερινότητα κρύβει πίσω από τη ρουτίνα. Μέσα μου αισθάνομαι πως θα ήθελα να πω ένα τεράστιο «ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ».
Ένα «ευχαριστώ» πρώτα απ’ όλα για τους συναδέλφους μου γιατρούς όλων των κλινικών που μαζί μοχθήσαμε, αγχωθήκαμε, ξενυχτήσαμε, ιδρώσαμε και μοιραστήκαμε τόσες και τόσες δύσκολες και όμορφες στιγμές. Δε αποτελεί παράδοξο ότι θα ξεχωρίσω τον Γιώργο, τον Κώστα, τις Κατερίνες, τη Δέσποινα…τους συνεργάτες στο Χειρουργικό και Αναισθησιολογικό Τμήμα. Καθένας τους ήταν εξαιρετικός σαν φίλος, συνεργάτης, άνθρωπος που μπορούσες να εμπιστευτείς και να νιώσεις ασφάλεια με την προσωπικότητα και την κατάρτισή του. Δε νομίζω πως θα μπορούσα να είχα ζητήσει από τη ζωή καλύτερους συνεργάτες. Ελπίζω μόνο να τους πρόσφερα κάτι αντίστοιχο στο δικό τους ταξίδι.
Το επόμενο εξίσου μεγάλο «ευχαριστώ» βγαίνει αυθόρμητα για όλους τους νοσηλευτές και τις νοσηλεύτριες που αγαθή τύχη έφερε να συνεργαστούμε. Ασυναίσθητα συνέκρινα το χαμόγελο και την προθυμία τους, με ότι έχω ζήσει σε πολλά άλλα νοσοκομεία που έχω βρεθεί και δε μπορούσα να βρω ταίρι. Η εξωτερική ευγένειά τους αποτελεί απλώς την αντανάκλαση της ευγενικής ψυχής τους. Θα θυμάμαι πάντα την ανιδιοτελή προσφορά τους, την αβίαστη προθυμία τους και την αγάπη που έδειχναν σε όλους μας. Μπορώ να γράψω λίγο πιο μεγάλο το «ευχαριστώ» για το προσωπικό του Χειρουργείου και της Χειρουργικής Κλινικής;;;
Στο μυαλό μου έρχονται όλοι οι υπόλοιποι εργαζόμενοι του Νοσοκομείου, στα Εργαστήρια, τη Διοικητική, την Τεχνική υπηρεσία. Μαζί τους ένιωθα σαν μια μεγάλη οικογένεια. Έδιναν με την καρδιά τους, και ειλικρινά μετά από τόσα χρόνια δεν είναι περίεργο που δε μπορώ να βρω κάποιον, που η θύμησή του να μου φέρνει αρνητικά συναισθήματα. Ο Θεός να τους έχει όλους καλά…
Η άλλη συνιστώσα της εργασίας στο Νοσοκομείο είναι πάντα οι ασθενείς μας. Όλα αυτά τα χρόνια διδάχτηκα πολλά από αυτούς: τη στωικότητα, την καρτερία, τη συγκατάβαση, την ανεπιτήδευτη συμπεριφορά, την απλότητα των ουσιαστικών ανθρώπινων σχέσεων….. Νομίζω πως στα πρόσωπα τους βλέπω ακόμη φίλους που απλώς γνώρισα μέσα από ένα πρόβλημα υγείας τους.
Μέρος από τη στενοχώρια μου έχει να κάνει με το ότι είμαι υποχρεωμένος να αποχωρήσω σε μια δύσκολη εποχή, όπου οι κρατούντες αδιαφορούν για την τύχη και την επιβίωση πολλών νοσοκομείων της χώρας, ανάμεσα τους και το δικό μας. Και αυτό γίνεται ακόμα πιο βαρύ, αν θυμηθώ τις αγωνίες και τις προσπάθειες όλων μας όλα αυτά τα χρόνια να αναβαθμίσουμε τις υπηρεσίες υγείας που προσφέραμε. Σα να μηδενίζουν ένα μεγάλο κομμάτι της ζωής μου…
Αγαπημένοι φίλοι από το Νοσοκομείο, μέσα από την καρδιά μου σας ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ.
Μανώλης Πλεξουσάκης
Χειρουργός
