Καλύτερες μέρες δεν θα έρθουν σαν κι εκείνες με τις μάσκες του καταναλωτισμού που είχαν γίνει ένα με το δέρμα μας. Καλές γιορτές φίλοι μου, με το καλό να υποδεχτούμε το 2021 με το παλιό ημερολόγιο ή το έτος 2 μ.Κ. (μετά κορωνοϊό). Υπερβολές; Ίδωμεν. Καλού-κακού πάντως εγώ σας χαρίζω το εμβόλιο σκέψης που ανακάλυψα, το Do+ (δοσύν), αλλά και το ημερολόγιο της Στέγης Βιτσέντζος Κορνάρος.
Το Do+ φιλοδοξεί να μεταλλάξει το επηρμένο-αυτοκαταστροφικό γένος των ανθρώπων, να αντικαταστήσει την αρπακτικότητα με τη δοτικότητα και την εκρηκτικά άνιση κοινωνία μας με μια συνεκτική, οδηγώντας μας σε μια νέα Αναγέννηση που θα ξαναπιάσει το νήμα της παραγνωρισμένης Κρητικής Αναγέννησης του Θεοτοκόπουλου και του Κορνάρου. Σε τι όμως έγκειται η παραγνώριση, πόθεν η εκτροπή;
Η κυριαρχήσασα Δυτική Αναγέννηση κληροδότησε στα παιδιά της, το Διαφωτισμό και τη Νεωτερικότητα, την ελευθερία από τα δεσμά της θρησκείας και της φεουδαρχίας. Της κληροδότησε όμως και την έπαρση – ύβρη, εθνικιστική ή ατομική, ότι το έθνος-θεός ή το άτομο – θεός μπορεί τα πάντα, τόσο έναντι της φύσης, όσο και έναντι της κοινωνίας– η Θάτσερ το είπε απερίφραστα: “Δεν υπάρχει κοινωνία παρά μόνο το άτομο!”. Το όχημα της Δυτικής Αναγέννησης, σε όλες του τις εκδοχές, και τις μαρξικές, έχει μόνο γκάζι, δεν έχει φρένο. Η όποια αλλαγή πορείας γίνεται μετά από οδυνηρά στραπατσαρίσματα, πολέμους, αποικιοκρατίες, γκουλάγκ, αρρώστιες, Τσερνόμπιλ, λιωμένους πάγους, καιόμενα δάση…
Το νήμα της Κρητικής Αναγέννησης γίνεται επίκαιρο γιατί σε κείνη την Αναγεννησιακή σχολή, η απελευθέρωση συνυπήρχε με το μέτρο, επειδή οι αξίες της ήταν διπολικές, είχαν γκάζι, μα είχαν και φρένο, φρόνηση – μα πόσο ωραία συνηχούν αυτές οι λέξεις. Κι αυτά φαίνονται έκδηλα στις μορφές του ξενιτεμένου Δομήνικου, στους στίχους του Βενετοκρητικού Βιτσέντζου.
Στο ημερολόγιο που σας χαρίζω, συλλογικός καρπός της νεότευκτης Στέγης Βιτσέντζος Κορνάρος– η οποία παρεμπιπτόντως φαίνεται πως έχει εμβολιαστεί με το Do+ καθώς χαρακτηρίζεται από περίσσεια δοτικότητα και συνοχή, προσπαθήσαμε να δείξουμε πως εκείνο το νήμα, εκείνη η σπίθα της Κρητικής Αναγέννησης είναι ζωντανή.
Το επιβεβαιώνει και ο μοναδικός μας ανθρωπολόγος-λογοτέχνης, ο Γιάννης Κιουρτσάκης, στο τέλος του έξοχου τελευταίου βιβλίου του “Το Θαύμα και η Τραγωδία – Το Εικοσένα από τον κόσμο του Ομήρου στην παγκόσμια επαρχία”. Παραθέτει μια φράση του Ελύτη “Λάμπει μέσα μου εκείνο που αγνοώ. Μα ωστόσο λάμπει” και καταλήγει αναρωτώμενος “Μήπως εκείνο που αγνοούμε μα ωστόσο λάμπει μέσα μας είναι η Ελλάδα – ο altra cosa;”
Τη νιώθω και ‘γω μέσα μου τη λάμψη αυτής της σπίθας, αν είχε 13 μήνες ο χρόνος θα τολμούσα να φανταστώ δίπλα στο απαράμιλλο Κορναρικό δίστιχο
“Μα όλα για μένα σφάλασι και πάσιν άνω κάτω,
για με ξαναγεννήθηκεν η φύση των πραμάτω”
και τη δική μου μαντινιάδα:
“Κλείνω τα μάτια βλέπω σε, ανοίγω τα θωρώ σε,
πάω να σε πιάσω, χάνω σε, νεράιδα κι όνειρό σε”.
Αρκετά όμως σας κούρασα προσπαθώντας να σας πείσω πως μπορούμε να ζήσουμε καλύτερες μέρες μέσα από δρόμους σαν τους παραπάνω, δρόμους όπου ο τόπος μας μπορεί να μην είναι ουραγός και πιθηκάκι μιας “δυσμένης” Δύσης.
Αντώνης Ανηψητάκης
