Μια μικρή περιπέτεια με αίσιο τέλος και πολλές αναμνήσεις αποτέλεσε η πεζοπορία της Κυριακής 12/11/2023 του Ορειβατικού Συλλόγου Αγίου Νικολάου στους πρόποδες των Αστερουσίων. Από τη μια ο καιρός που φαινόταν να φορτώνει στο βάθος του ορίζοντα, καθώς κινούμασταν δυτικά με το λεωφορείο μας, από την άλλη που παρά λίγο να σφηνώσουμε στα στενά σοκάκια των χωριών Κάτω Βιάννου, Χόνδρου προσπαθώντας να κόψουμε δρόμο.
Όμως η θετική διάθεση περίσσευε, βγήκαμε όλοι για την κυριακάτικη τσάρκα μας και τίποτα δεν ήταν ικανό να μας χαλάσει την καλή διάθεση. Έτσι έχουμε να το λέμε: περάσαμε από πολύ όμορφα μέρη κι η καθυστέρηση ‘βοήθησε’ ώστε να φτάσουμε στον Τσούτσουρο, ακριβώς την ώρα που τέλειωνε η πρωινή μπόρα κι έβγαινε ο ήλιος! Καλός οιωνός!!!
ΜΑΡΙΔΑΚΙ
Ξεκινάμε λοιπόν από την δυτική άκρη του παραθεριστικού οικισμού κι ακολουθούμε το μονοπάτι, που μας οδηγεί από ένα ξερό τοπίο με λίγες χαρουπιές κι ερείπια μαντριών, παράλληλα με τις άγριες απόκρημνες ακτές του νότιου κρητικού πελάγους, που λαμπυρίζουν στις λαμπερές ακτίνες του φθινοπωρινού ήλιου μετά την καταιγίδα. Μετά από περίπου μισή ώρα φθάνουμε στο Μαριδάκι, έναν παραλιακό παραθεριστικό οικισμό, «πιο εύκολα προσβάσιμο με τα πόδια από Τσούτσουρο, παρά με αυτοκίνητο (4Χ4) από τον Αχεντριά». Όπως και σε άλλους παραθαλάσσιους οικισμούς στο Νότο έτσι κι εδώ κυριαρχεί η άναρχη δόμηση και η εναπόθεση πλήθους αντικειμένων –ότι περισσεύει μπας και χρειαστεί- γύρω ανάγυρα. Παρ’ όλ’ αυτά το μέρος έχει τη γραφικότητα του, που την ενισχύει το μικρό ρυάκι, που τρέχει ακόμα και τώρα σ’ αυτήν την αναβροχιά. Το χειμώνα κοντά στον οικισμό σχηματίζονται και καταρράκτες! Τώρα όμως είναι στεγνοί και τα κάθετα βράχια τους αποτέλεσαν ένα καλό τερέν στα μέλη αναρριχητικής ομάδας, που ήρθαν στην περιοχή για εξάσκηση και που τους καμαρώσαμε για τα νιάτα, τη δύναμη και …..τον εξοπλισμό, όταν συναντηθήκαμε στην επιστροφή.
Καθώς προχωράμε το τοπίο γίνεται ακόμα πιο άγριο κι αφιλόξενο: δεν υπάρχει ίχνος βλάστησης και τα λιγοστά κατσίκια, που βλέπουμε εδώ κι εκεί, αναρωτιόμαστε πως επιβιώνουν. Όσο σκληρό κι αν είναι όμως, τόσο μας προκαλεί δέος και μας εντυπωσιάζει: δεξιά πάνω μας υψώνονται περήφανα οι κορφές της οροσειράς των Αστερουσίων, γυμνές κι αυτές, αριστερά το απέραντο γαλάζιο, που σε βγάζει απ’ τη ζώνη άνεσής σου: όταν είσαι στο βορρά όλο και κάποιο νησί θα βρίσκεται στο βάθος, εδώ στο νότο μόνο το άγνωστο…
ΦΟΙΝΙΚΟΔΑΣΟΣ ΑΓΙΟΥ ΑΝΤΩΝΙΟΥ
Μετά από μία περίπου ώρα πορείας ακόμη συναντάμε μια συστάδα φοινίκων. «Αυτό είναι το φοινικόδασος;», ρωτάνε οι φίλες μας απ’ τη Σητεία, που δεν περιμένουν και κάτι μεγαλύτερο απ’ το δικό τους φοινικόδασος στο Βάι. Στην πραγματικότητα το δασάκι θα το συναντήσουμε μετά την επόμενη στροφή του χωματόδρομου: εκτείνεται κατά μήκος στον φάραγγα ανάμεσα σε δυο βουνά. «Πώς βρέθηκε εδώ;» απορούμε όλοι και βέβαια πειστική απάντηση δεν υπάρχει. Ο φοίνικας πάντως είναι ίδιος με τον δικό μας τον Στειακό -Κρητικός Φοίνικας ή Φοίνικα του Θεόφραστου (Phoenix theophrastii), ενδημικός της ανατολικής Μεσογείου και κυρίως της Κρήτης (πληθυσμοί του σε Βάι, Πρέβελη, Πλακιά). Ξεκουραζόμαστε λίγο απ’ την ανηφόρα στο εκκλησάκι του Αγίου Αντωνίου, που δίνει τ’ όνομά του στην περιοχή κι έπειτα διεισδύουμε στο δασάκι από τη νότια του πλευρά, όπου βρίσκεται η πηγή Κεφαλοβρύση, καθώς και η πόρτα εισόδου, που το προστατεύει από τα ζώα. Κατηφορίζουμε παράλληλα με τα φοινικόδεντρα κι εξερχόμαστε απ’ τη νότια πόρτα περίφραξης.
ΜΟΝΑΣΤΗΡΙ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΗΤΑ
Στη συνέχεια κατευθυνόμαστε προς το Μοναστήρι του Αγίου Νικήτα από παραλιακό μονοπάτι, που μας επιτρέπει να θαυμάσουμε τα εντυπωσιακά παράλια με τις βραχομορφές και τα τουρκουάζ νερά. Η Μονή είναι ένας πράσινος επίγειος Παράδεισος στο μέσο ενός άγριου άνυδρου τοπίου. Τη συντηρεί η περίφραξη κι η διαμονή σ’ αυτήν του γηραιού, σκυφτού από τα χρόνια, μοναδικού καλόγερου, που μας περιμένει πως και πώς να μας φιλέψει με άρτο, να μας χαρίσει σταυρουδάκια και τις ..συμβουλές του. Ζώντας μοναχικά, εδώ στις εσχατιές του Νότου χαίρεται ν’ ακούει από πού ερχόμαστε -όλο και κάποιον γνωστό ξέρει-, θέλει να μας φιλέψει -να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι- και μας καλεί να έρθουμε να φιλοξενηθούμε στα κελιά και να εξερευνήσουμε με την ησυχία μας την εντυπωσιακή φύση της περιοχής. Μερικοί το καλοσκέφτονται! Εκτός απ’ την ομορφιά του τόπου, πολύ τους μαγνητίζει η ηρεμία του, χωρίς αυτοκίνητα ή πλοία, χωρίς Ίντερνετ ή τηλεόραση. Ένας άλλου είδους παραθερισμός, που δεν ξέρω αν σε οδηγεί πιο κοντά στον Θεό, όπως επιμένει ο γέροντας, σίγουρα όμως σε οδηγεί πιο κοντά στον πραγματικό εαυτό σου…
ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ
Μετά το συντροφικό φαγοπότι αφήνουμε τη φιλόξενη Μονή με τον συμπαθητικό φύλακά της και γυρνάμε πίσω απ’ τον ίδιο περίπου δρόμο στην αφετηρία μας. Αυτή τη φορά επιλέγουμε τον ‘σωστό’ οδικό άξονα από Καστελλιανά και γυρνάμε σπίτια μας κουρασμένοι, αλλά γεμάτοι όμορφες εικόνες αργά το απόγευμα κατά τις 19.00 έχοντας περπατήσει συνολικά περίπου 14 χιλιόμετρα με 500 μέτρα υψομετρική διαφορά σε περίπου 4 ώρες χωρίς τις στάσεις. Ευχαριστούμε πολύ τον αρχηγό μας και νεοεκλεγέντα Πρόεδρο του Δ. Σ. του Συλλόγου, Παναγιώτη Ευδαίμων. Επί τη ευκαιρία του ευχόμαστε «Σιδεροκέφαλος», όπως απαιτούν τα νέα του καθήκοντα! Περισσότερες πληροφορίες, φωτογραφίες, χάρτη διαδρομής στο blog του Συλλόγου: ΟΡΕΙΒΑΤΙΚΟΣ ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ
